اسکن‌های گسترده جدید نشان داده است که دست‌کم شش نوع متفاوت از عشق وجود دارد که بخش‌های مختلفی از مغز را فعال می‌کند. واژه «عشق» برای توصیف طیفی از شرایط از عشق‌ورزی جنسی گرفته تا عشق والدین یا حیوانات خانگی، یا حتی عشق به طبیعت استفاده می‌شود.
به بخش آموزشی ما خوش آمدید! ما در سایت همسریابی MarryClub VIP، تمام مراحل ضروری برای ساختن یک ارتباط فوق العاده را بررسی می‌کنیم. ما همه چیز را، از قرار ملاقات و تعهد گرفته تا رابطه جنسی صمیمانه و همراهی مادام‌العمر، پوشش می‌دهیم و راهنمایی‌هایی ارائه می‌کنیم تا به شما در ایجاد رابطه‌ای سرشار از عمق عاطفی، هماهنگی روانی و صمیمیت پرشور کمک کنیم
پژهشی درباره عشق ورزی
اکنون پژوهش جدیدی که روز دوشنبه در نشریه «سربرال کورتکس» (قشر مغز- Cerebral Cortex) منتشر شد، نشان داده است همین واژه بسته به نوع تجربه انسانی، بخش‌های متفاوتی از مغز را فعال می‌کند. دانشمندان چند سناریو ساده را به ۵۵ والد ارائه دادند، که همه آنها خود را در رابطه‌ای عاشقانه توصیف کرده بودند. پژوهشگران از اسکن‌های مغزی ام‌آر‌آی برای اندازه‌گیری میزان فعالیت مغزی شرکت‌کنندگان استفاده کردند که در حال تعمق روی داستان‌های مرتبط با شش نوع متفاوت عشق از جمله عشق به شریک عاطفی، دوستان، غریبهها، حیوانات خانگی و طبیعت بودند.
به‌عنوان مثال، یکی از محرک‌هایی که به شرکت‌کنندگان ارائه شد با یادآوری اولین باری که نوزادشان را دیدند مرتبط بود. در یکی از سناریوهایی که پژوهشگران ارائه کردند، آمده بود: «شما برای اولین بار فرزند تازه‌متولدشده‌تان را می‌بینید. نوزاد لطیف، سالم وسرزنده است‌ــ بزرگ‌ترین شگفتی زندگی‌تان. عشق به این کوچولو را احساس می‌کنید.» در این پژوهش، چنین فعال‌سازی‌هایی در واکنش به احساس عشق با داستان‌های خنثی که در آنها اتفاق چندانی رخ نداده بود مقایسه شد.
پیشنهاد ما مطالعه مقاله:
عشق به فرزند
دانشمندان دریافتند که عشق به فرزند شدیدترین فعالیت مغزی را ایجاد می‌کند، و با اختلاف اندکی پس از آن عشق رمانتیک قرار دارد. پارتیلی رینه، یکی از نویسندگان این پژوهش از دانشگاه آلتو، گفت: «در عشق والدین، فعال‌سازی عمیق و در سیستم پاداش مغز مشاهده شد.» و در ادامه افزود چنین فعالیت مغزی شدیدی «برای هیچ نوع عشق دیگری دیده نشد». در کمال تعجب، به نظر می‌رسید انواع عشق میان افراد، فارغ از میزان نزدیکی رابطه، یک بخش مغز را فعال می‌کند اما تنها تفاوت در شدت فعال‌سازی مغز است.
یافته‌های این پژوهش نشان داد عشق دلسوزانه به غریبهها پاداش‌دهندگی کمتری دارد و نسبت به عشق در روابط نزدیک فعالیت مغزی کمتری ایجاد می‌کند. عشق به طبیعت سیستم پاداش و بخش‌های بصری مغز را فعال کرد، اما بر بخش‌های اجتماعی مغز تاثیری نداشت. عشق چیست؟ و آیا شناخت علمی‌تر به ما کمک می‌کند تا راه‌های بهتری برای برخورد با مشکلات روابط یا چالش‌های سلامت روان بیابیم؟
این یافته‌ها حاکی از آن است که فعالیت مغزی در پاسخ به احساس عشق نه تنها تحت تاثیر میزان نزدیکی و صمیمیت با موضوع عشق قرار می‌گیرد، بلکه بستگی به این دارد که به انسان، گونه‌ای دیگر، یا طبیعت باشد. وقتی از صاحبان حیوانات خانگی خواسته شد به وقت‌گذرانی با همدم‌های پشمالویشان فکر کنند، به نظر می‌رسید بخش‌های مغزی مرتبط با احساس اجتماعی بودن در آنها بیش از افرادی فعال شد که به طبیعت فکر کردند. دکتر رینه گفت: «تصویری که ما اکنون از فعالیت مغزی مرتبط با انواع متفاوت عشق فراهم کرده‌ایم جامع‌تر از پژوهش‌های پیشین است.»
در مقاله‌ای که در سایت کتابخانه ملی پزشکی آمریکا منتشر کرده است، محققان رابطهٔ صمیمیت عاطفی (intimacy) و رضایت زناشویی را بررسی کرده‌اند و به این نتیجه رسیده‌اند که صمیمیت بیشتر بین همسران با رضایت بالاتر رابطه همراه است.
مطالعه با استفاده از پرسشنامه «PAIR» (Personal Assessment of Intimacy in Relationships) و بخش «ارتباطات و شادی» از پرسشنامه ENRICH انجام شد.
آنها نشان دادند که تمامی جنبه‌های تجربه‌ی صمیمیت (عاطفی، جنسی، تفریحی) با سطح رضایت زناشویی رابطه‌ی مثبت دارند، به‌خصوص برای مردان و زنان در مراحل مختلف زندگی زناشویی. این نتایج تأکید می‌کند که صرفاً داشتن رابطه جنسی کافی نیست؛ بلکه صمیمیت (کلامی، عاطفی و جنسی) بخش بزرگی از رضایت و پایداری رابطه را تشکیل می‌دهد. در تعمیق رابطه‌ها، ایجاد و نگهداری صمیمیت می‌تواند منبعی مهم برای رضایت جنسی و رابطه‌ای باشد.
منبع : Pubmed , Independent
